Neden?

Bir söylemek istediklerim var.. Birde söyleyemeyip aklımda kalmayanlar. Görülmüş güzel bir rüya gibi.. Ama öğlene doğru unutulan. Yazılan yazılar vardı eskiden, defterlere, sigara jelatinlerine, peçetelere. Onlara bile aktaramaz oldum rüyalarımı.. Sonradan sonraya anladım ki problem yazamamak değilmiş. Paylaşamamakmış.

Böylesi de rahatlatıyormuş insanı. Kimin okuduğunu bilmeden. Belki okunduğunu bile bilmeden.

Zaten bu internet çevirmedi mi bütün hayatı dev bir mastürbasyona?

Blog : ağ güncesi

Yani?

Deli günlüğü.. Yoo yoo kötü bir şey değil.. Hani günlük dediğimiz bize bizi hatırlatması gereken şeydir ya hani.. Onun gibi.. Bizi diğerlerine anlatanı. Yani gizli olmayanı.

Hiç birimizin yapamadığı, sokakta gördüğümüz kendi kendine konuşan “Deli” dediğimiz insanlar var ya. İşte onların günlüğü.. Ama sokakta bağıramayacak kadar korkak olanların ki. Benim gibi.

Geçenlerde bisiklete binerken fark ettim. Kendi kendimle sesli sohbet ediyorum. Yoruyor da hani bisikletin üzerinde. Boşu boşuna efor… Maden öyle dedim..

Delilerin bir günlüğüne de katkım olsun dedim.. Çağımıza uygun en az efor harcatanından. En az dayak yeme riski olanından..

Hoş buldum Delilerin, deliliklerini bile kabul edemediği yapay tımarhane günlüklerimize..